॥ गुरोरवतारकथा ॥
तत्र भगवांश्चतुर्मुखः स्वमुखबाहूरुपादेभ्यः किल ब्रह्मक्षत्रवैश्यशूद्रान्निर्माय संसारचक्राधिदेवः शिवविष्णुब्रह्मगणपत्युपासकान् कृत्वा जातिधर्मपरिपालनं तपोविधिना कल्पपर्यन्तमाचकार। ततः प्रवृत्तेषु कृतादिषु युगेषु ब्राह्मणादयः सत्यधर्मतपोयज्ञविद्यादिपरिशोभितशीलाः “सर्वदेवमयः स्वजातिदेवः” इति सम्यग्विचारसंपन्नाः स्वेशैक्यधीनिर्जितभिदाद्यन्तरायाः सदा श्रुत्यर्थपर्यालोचनतत्परा बभूवुः ।
पूज्येषु सेवका नीचाः पुण्यमार्गक्रमानुगाः ।
तत्तद्देवपदं प्रापुर्यथाजातिकुलस्थितिः ॥
विप्राणां दैवतं शम्भुः क्षत्रियाणां च माधवः ।
वैश्यानां तु भवेद्ब्रह्मा शूद्राणां गणनायकः ॥
इति (मनु) स्मृतेः।
अतो ब्राह्मणेन शिवतत्त्वविदा भवितव्यम् । क्षत्रियादिना तु तत्तत्तत्त्वविदा भवितव्यम् । स्मृतेरन्यथाकर्तुमशक्यत्वात् । परन्तु क्षीणे पुण्ये लुप्तधर्मतया तपोलेशभाजि कलियुगे, परस्पररागादिग्रस्तेषु ब्राह्मणादिषु सत्यज्ञानशून्येषु निगमाचारपरित्यक्तेष्वागमाचाररतेषु लोकप्रवृत्तिः काचिदासीत् ।
केचिच्छंभुरताः परे हरिरता वाणीशभक्ताः परे
चान्ये वन्हिरता दिवाकररता विघ्नेशभक्ताः परे ।
केचिच्छक्तिरताश्च भैरवरताः केचित्तु मल्लारिगाः
विष्वक्सेनरताः परे मदनगाः केचिद्भजन्त्यर्थदम् ॥
केचित्सुरेशमपरे यममप्पतिं च
वायुं महीमुदकमम्बरमादिमूर्तिम् ।
केचिद्विराजमपरे त्रिगुणान् यथेष्टं
केचित्प्रधानमपरेऽणुमुपात्तकर्म ॥
केचिच्चन्द्रपराः परे कुजपराः केचित्तु सौम्योत्सुकाः
केचिज्जीवपराः परे भृगुपराः केचित्तु मन्दाश्रिताः।
केचित्कालपराः परे पितृपराः केचिनु नागेशगा:
केचित्तार्क्ष्यपराश्च सिद्धनिचयं ध्यायन्ति केचित् द्विजाः ॥
केचिद्गन्धर्वसाध्यादीन् भूतवेतालगाः परे।
एवं नाना प्रभेदासीन्नॄणां वृत्तिर्यथेप्सिता ॥
केचित् स्ववृत्तिं वेदाद्यैः प्रतिपाद्यां समूचिरे।
केचित् धर्मैः इयं मुक्तिः इति जल्पं समास्थिताः ॥
अन्योन्यमत्सरग्रस्ताः परस्परजयैषिणः ।
निजेच्छाकृतिमङ्गेषु धारयन्तो मदान्विताः ॥
लिङ्ग-त्रिशूल-डमरुगादि-चिन्हं , शङ्ख-चक्र-गदा-पद्मादि-चिन्हं, कमण्डलु-कूर्चादि-चिन्हं, पूर्ण-मण्डल-रक्त-चन्दनादि-चिन्हं, एक-दन्त-चिन्हं, स्वर्ण-वर्ण-पाद-हरिद्रादि-चिन्हं, स्फाटिकार्ध-चन्द्र-जटा-विभूत्यादि-चिन्हं, वट-मालिका-श्व-वेष-भाषादि-चिन्हं, स्वर्णादि-रचित-शङ्ख-चक्र-चतुर्बाहुत्वादि-दण्ड-तोत्र-पाणित्वादि-चिन्हं, पुष्प-कोदण्डाद्युपकल्पित-वसन्तोत्सव-भूषणादि-चिहं, नव-विधान-रूप-कण्ठ-मालिकादि-चिन्हं, मणि-रचित-वज्रायुध-धारणादि-चिन्हं, विस्फुलिङ्ग-चिन्हं, महिष-रूप-वेष-प्रतिमादि-चिन्हं, सलिल-मध्य-स्थल-पूजादि-चिन्हं, वायु-रूप-स्तवोपासनादि-चिन्हं, भूमि-देवतोपासनादि-चिन्हं, तीर्थ-यात्राद्युक-धारणादि-चिन्हं, शून्योपासनादि-चिन्हं, आदि-वराहोपासना-चिन्हं, चतुर्दश-लोकोपासना-चिन्हं, सत्त्व-रजस् -तमो-गुणोपासना-वेषधारणादि-चिन्हं, सांख्य-निर्दिष्ट-प्रधानोपासना-चिन्हं, तर्क-राद्धान्त-निश्चित-पीलूपासना-चिन्हं, जैमिनि-मत-सिद्धान्त-कर्म-प्रपञ्च-सञ्चार-चिन्हं,
पौर्णमासादि-काल-विशेष-चन्द्रोपासनादि-चिन्हं, अङ्गारकादि-पञ्च-ग्रहोपासना-चिन्हं,
क्षपणक-मत-सिद्धान्त-कालोपासना-चिन्हं,दर्शादि-पुण्य-कालासादित-पवित्रादि-पित्रुपासना-चिन्हं, स्वर्णादि-रचित-शेष-फणाधारणादि-चिन्हं, वैनतेय-मूर्थ्युपासना-चिन्हं, नित्य-नाथादि-सिद्ध-वेष-धारणादि-चिन्हं, गान-विशेषैर्-विश्वावसूपासना-चिन्हं, चिता-भस्मोद्धूलन (शल्य) [शूल] विशेष-धारणादि-भूतराडुपासना-चिन्हं, अक्षादि-बहु-कज्जलादि-धारण-चिन्हमित्यादि बहुविधं यथेच्छं (संप्राप्य) [संपाद्य] स्वेच्छाविहरणशीला मर्त्या बभूवुः ।
அங்கே நான்கு முகம் படைத்த பகவான் தன்னுடைய முகம், கை , தொடை, மற்றும் கால்களிலிருந்தே ப்ராஹ்மண க்ஷத்ரிய வைஶ்ய ஶூத்ர (வர்ணங்களை) அமைத்து, ஸம்ஸார சக்ரத்தின் தலைமைக் கடவுளர்களான சிவ, விஷ்ணு, ப்ரஹ்ம, கணபதி இவர்களின் உபாசகர்களாகச் செய்தபின், ஜாதி தர்மங்களைக் காத்தலைத் தன் தவவலிமையால் கல்பம் முடியும்வரை செய்தார்.
அப்போது துவங்கிய க்ருதம் முதலிய யுகங்களில் ப்ராஹ்மணர் முதலியோர் ஸத்யம், தர்மம், தவம் யஜ்ஞம் முதலியவற்றுடன் விளங்குபவர்கள், “தன்னுடைய ஜாதிக்கான தேவதை அனைத்து தேவதை மயமாகவே உள்ளார்” என்ற சரியான சிந்தை நிறைந்தவர்களாக, தன்னுடைய தெய்வத்திடம் ஒன்றிய புத்தியுடன், பேத புத்தியை விட்ட உள்ளத்தவராகி எப்போதும் வேதத்தின் அர்த்தத்தை சிந்திப்பதில் ஆழ்ந்தவராய் ஆனார்கள். பூஜிக்கத்தக்கவர்களுள் சேவை செய்வோர் தாழ்ந்தோர் புண்யத்தின் வழியில் நடப்பவர்கள் ஜாதிக்கேற்றவாறும் குலத்திற்கேற்பவும் அந்தந்த தேவதையின் நிலையை அடைவார்கள்.
ப்ராஹ்மணர்களின் கடவுள் சிவன். க்ஷத்ரியர்களின் கடவுள் மாதவன் . வைஶ்யர்களுடைய கடவுள் ப்ரஹ்மா. ஶூத்ரர்களின் கடவுள் கணநாயகர். என்ற மனுஸ்ம்ருதி வசனத்தினால்.
ஆகையால் ப்ராஹ்மணர்களால் சிவதத்வம் அறியப்பட வேண்டும். க்ஷத்ரியர்கள் முதலியோரால் அந்தந்த தத்வங்கள் அறியப்பட வேண்டும். ஏனெனில் ஸ்ம்ருதியில் சொல்லப்பட்டிருப்பதற்கு மாறாகச் செய்யக்கூடாததால்.
[மொழிபெயர்ப்புக் குறிப்பு: இதை ஆசார்யாள் அவதரித்த காலத்தில் சொல்லப்பட்ட நிலையைக் குறிப்பதாகக் கொள்ளவேண்டும். அதாவது, அவர் பஞ்சாயதன வழிபாடு, ஷண்மத ஸ்தாபனை செய்ததற்கு முன். மேலும் இது மனுஸ்ம்ருதியின் சில ப்ரதிகளில் மட்டுமே காணப்படுகிறது ]
ஆனால் மிகச்சிறிதே தவம், உள்ள கலியுகத்தில் புண்யம் குறையும் போது தர்மம் மறைந்ததோடு ஒருவருக்கொருவர் ஆசைகொண்ட ப்ராஹ்மணர் முதலியோருள், உண்மை ஞானம் அற்றவர்களுள், வைதிக ஆசாரத்தை விட்டவர்களுள், ஆகமத்தின் ஆசாரங்களைப் பின்பற்றுவதில் முனைப்புடன் இருப்பவர்களிடையே உலகவழக்கம் ஒருவிதமாக இருந்தது.
சிலர் சிவனை வழிபடுவதில் முனைப்புள்ளவர்கள், சிலர் ஹரியை வழிபடுவதில் ஆர்வமுள்ளவராய், சிலர் ஸரஸ்வதியின் தலைவனான ப்ரஹ்மாவை , மற்றவர் அக்னியை, ஸூர்யனை, கணபதியின் பக்தர்கள் சிலர்.
சிலர் சக்தியை வழிபடுவதில் ஆர்வமுள்ளவராய், சிலர் பைரவரை, சிலர் மல்லன் என்ற அரக்கனின் எதிரியாகிய நாய் வாஹனம் கொண்ட சிவனை பின்பற்றுபவர்களாகவும், சிலர் விஶ்வக்ஸேனரையும், சிலர் காமதேவனையும், சிலர் தனத்தைக் கொடுப்பவரை (குபேரனை)
சிலர் இந்த்ரனை, சிலர் யமனை, சிலர் வருணனை, சிலர் வாயுவை, சிலர் பஞ்சபூதங்களை ஆதி தெய்வமாக, சிலர் விராட்ஸ்வரூபத்தை, சிலர் தங்களிஷ்டப்படி (ஸத்வ-ரஜஸ்-தமஸாகிய) முக்குணங்களை, சிலர் ப்ரக்ருதி (எனப்படும் ப்ரதான தத்வத்தை), சிலர் அணுவை, சிலர் அடைந்த கர்மாவை.
சில இருபிறப்பாளர்கள் சந்த்ரனைப் பரம்பொருளாக, சிலர் செவ்வாயை, சிலர் புதனை, சிலர் ப்ருஹஸ்பதியை, சிலர் சுக்ரனை, சிலர் ஶனைஶ்சரனை. சிலர் காலத்தை, சிலர் பித்ருக்களை, சிலர் நாகங்களின் அரசனை பின்பற்றுவோராகவும். சிலர் கருடனை வழிபடுபவர்களாகவும், சிலர் சித்தர் கூட்டங்களை த்யானிப்பவராகவும் இருந்தனர்.
சிலர் கந்தர்வர்கள், ஸாத்யர்கள் முதலியோரை, ஏனையோர் பூதங்களையும் வேதாளங்களையும் . இவ்வாறு மக்களிடையே பல்வகை வேறுபாடுகள் அவர்கள் இஷ்டத்திற்கேற்ப (இருந்தன).
சிலர் வேதம் முதலியவற்றால் சொல்லப்பட்ட ஸ்வதர்மத்தை கடைபிடித்தனர்.
[பாடபேதத்தின் படி, சிலர் தங்கள் வ்ருத்தியை வேதம் சொன்னதாகக் கூறினர் என்ற பொருள் கிடைக்கிறது.] சிலர் தர்மங்களினால் (தர்மங்கள் செய்வதால்) இந்த முக்தி (கிடைக்கிறது என்று) பிதற்றினர்.
ஒருவருக்கொருவர் பொறாமை கொண்டவர்களாய், ஒருவரை ஒருவர் வெல்லும் ஆசை உடையவராய், தத்தம் விருப்புகளை (சின்னமாக) உடலில் தரித்தவர்களாக மதம் கொண்டு அலைந்தனர்.
லிங்கம், ஸூலம், டமருகம் முதலியவற்றின் சின்னம் (சிவன்),
சங்கு-சக்ரம்-கதை மற்றும் தாமரையின் சின்னம்(விஷ்ணு),
கமண்டலு, கூர்ச்சம் முதலிய சின்னம் (ப்ரஹ்மா), வட்டவடிவமாக ரக்த சந்தனத்தினால் ஆன சின்னம் (ஸூர்யன்), ஏகதந்தரின் சின்னம் (கணபதி), பொன்னிறமான பாதத்துடன் மஞ்சளில் சின்னம் (சக்தி), வெண்மையான ஸ்படிகமும் பிறைச்சந்திரன் ஜடை விபூதியுடனான சின்னம் (பைரவர்), ஆல இலை மாலை மற்றும் நாய்களை போன்ற வேடம், குரைத்தல் ஆகிய சின்னம் (மல்லாரி மதம்), தங்கத்தால் இழைத்த சங்கு, சக்ர, நான்கு கைகள், தண்டம், சிறு கோல் ஆகியன தாங்கும் கைகள் ஆகிய சின்னம் (விஶ்வக்ஸேனர்), மலர் (அம்பும்) வில்லும் சேர்த்த வஸந்தோத்ஸவத்தின் (மன்மதனின்) பூஷணங்களின் சின்னம், ஒன்பது வகை உருவங்களுடன் கழுத்தில் மாலையணிந்த சின்னம் (குபேரன்), மணிகள் பதித்து வஜ்ராயுதம் தரிக்கும் சின்னம் (இந்த்ரன்), மின்னலைப் போன்ற சின்னம், எருமையின் உருவமும் வேஷமும் தாங்கிய சின்னம் (யமன்), நீரின் நடுவில் விளங்கும் இடத்தில் பூஜை முதலிய சின்னம் (வருணன்), வாயுவின் உருவத்தையும் ஸ்தோத்ரம் உபாசனையுடன் கூடிய சின்னம், பூமி தேவதையின் உபாஸனை முதலியானவற்றின் சின்னம், தீர்த்த யாத்திரை முதலியனவற்றின் தீர்த்தங்களைத் தாங்கும் சின்னம், ஶூன்யத்தை உபாஸிக்கும் சின்னம், ஆதி வராஹ உபாஸனைக்கான சின்னம், பதினான்கு உலகங்களை உபாஸிக்கும் சின்னம், ஸத்வம்-ரஜஸ்-தமஸ் என்ற (முக்)குணங்களை உபாசிக்கும் வேஷம் தரிக்கும் சின்னம், ஸாங்க்ய (மதத்தில்) குறிக்கப்பட்ட ப்ரதானத்தின் (மூல ப்ரக்ருதி) உபாஸனைக்கான சின்னம், தர்க்க மதத்தால் (வைஶேஷிகர்களால்) தீர்மானிக்கப்பட்ட பீலு(பாகத்தின்) உபாஸனைச் சின்னம் [வெப்பம் கருப்புப் பானையின் அணுக்களில் உள்ள கருமையை நீக்கி சிவப்புத் தன்மையை உண்டாக்கி செந்நிற அணுக்கள் சேர்ந்து மீண்டும் சிவப்புப் பானையாகுதல் என்ற கோட்பாடு], ஜைமினியின் மதத்தின் சித்தாந்தப்படி கர்மத்தின் விஷயங்களைக் கூறும் சின்னம், பௌர்ணமீ முதலிய விசேஷ காலங்களில் சந்த்ரனை உபாஸிப்பதைக் குறிக்கும் சின்னம், செவ்வாய் முதலிய ஐந்து க்ரஹங்களை உபாஸிக்கும் சின்னம், க்ஷபணக மதத்தின் கோட்பாடான காலத்தை உபாசிக்கும் சின்னம், அமாவாசை முதலிய புண்யகாலங்களில் பவித்ரம் முதலியன அணிந்து பித்ருக்களை உபாசிக்கும் சின்னம், தங்கத்தால் இழைத்த ஆதி சேஷன் வடிவைத் தரிக்கும் சின்னம், வினதாவின் மகனின் (கருடனின்) மூர்த்தியை உபாசிக்கும் சின்னம், எப்போதும் எப்போதும் தரிக்கும் நாதர் முதலிய ஸித்திகர்களின் வேஷம் கொண்ட சின்னம், இசையின் மூலமாக விஶ்வாவஸூ (என்ற கந்தர்வனை) உபாஸிக்கும் சின்னம், சிதையில் உருவாகும் பஸ்மம் அணிந்து சூலம் தாங்கி பூத(கணங்களின்) தலைவனை உபாஸிக்கும் சின்னம், கண்கள் முதலியவற்றில் நிறைய மை பூசிய சின்னம் இவ்வாறாக பலகையானவற்றை ஏற்றுக்கொண்டு , தன்னிச்சையாகச் செயல்படும் மனிதர்கள் ஆனார்கள்.
There, the four-faced Bhagavan created the four varnas brahmana-kshatriya,vaishya and shudra out of His own face, arms, thighs and feet, making them the upasakas of the chief devatas of Samsarachakra – Shiva, Brahma, Vishnu and Ganapati and ensured the preservation of jati dharma until the end of the kalpa, through the powers of his tapas. There, in the yugas that began, such as krta, brahmanas and others endowed with satya, dharma, tapas and yajna with the right thought, “The devata for one’s jati is in the form of all devatas”, with their minds focussed on their devata, leaving aside the thoughts of difference in their hearts, reflected upon the purport of the Vedas.
Among those who are revered, those who do seva, those who are lower attain the state of their respective devatas.
The devata of brahmanas is Shiva, of Kshatriya’s is Madhava,
the devata of Vaishyas is Brahma and that of Shudras is Gananayaka –
On account of this sentence from the Manusmrti.
Hence, Shivatattva ought to be known by brahmanas, other tattvas ought to be known by Kshatriyas and others, because one ought not to act against what the smrtis prescribe.
[Translation Note: This ought to be understood as the prevailing state before Acharya’s avatara occurred, i.e. before the panchayatana puja and shanmatasthapanam. The shlokas from Manusmrti are seen only in certain manuscript copies and not in all editions.]
However, in kaliyuga, where there is very less tapas and when the punya diminishes, along with the disappearance of dharma, with minds that desire each other’s among brahmanas and others, among those without true jnana, who left the vaidika achara, among those who were intent on following the achara of the agamas, the way of the world was in a certain manner
Some were intent on (worshipping) Shiva, some on Hari, some on Brahma, the consort of Sarasvati. Others were bhaktas of Agni, Surya and Ganapati.
Some were intent on worshipping Shakti, others on Bhairava, some followed the path of Mallari (Siva the enemy of the rakshasa Malla with a dog as the vahana), some (followed) Vishvaksena, some Kamadeva and others (Kubera) the giver of wealth
Some Indra, some Yama, some the God of the waters (Varuna). some vayu, some considered the panchabhutas as the primordial devata, some the virat svarupa, some as per their wishes the three gunas – sattva, rajas and tamas, some the prakrti tattva [ie the pradhana tattva of the sankhyas/Maya of vedanta], some the atoms, some the acquired karma.
Some dvijas considered chandra the supreme, others Kuja, some Budha, some Brhaspati,some Shukra and some Shanaishcara;
Some followed the kala or time, some (worshipped) pitrs or ancestors, some followed the kings of serpents, some Garuda, some the groups of Siddhas.
Some (worshipped) gandharvas,sadhyas and others,
Others worshipped bhutas and vetalas. Thus among people were many differences according to their whims
Some followed their svadharma as per the vedas [alternate reading says some said their chosen dharma was as per the vedas]. Some prattled that this mukti is obtained by doing dharma.
Thus with feelings of jealousy towards each other and wanting to be victorious over the others, they bore these likes (as symbols and marks) on their body and went around arrogantly.
Signs bearing linga, trident and the drum (Shiva),
marks bearing shanka-chakra-gadha and lotus (Vishnu)
marks bearing kamandalu, koorcham (Brahma), a round mark made of red sandalwood (Surya), the mark of ekadanta (Ganapati), a mark of a golden feet made in turmeric (shakti)
, signs of white sphatika, crescent, jata and vibhuti (bhairava)
a garland of banyan leaves and dress and barking like dogs (mallari matam), a shankha, chakra, four hands, a danda, a small stick (Vishvaksena), Marks of bearing gem-studded vajrayudha (Indra), symbol like a lightning, symbol of a buffalo (Yama), marks of worship of places in the middle of water (Varuna), marks of the form, stotra and upasana of Vayu, upasana of bhumidevata, Marks of tirthas from tirtha yatras, marks indicating the upasana of shunya, marks of Upasana of Adivaraha, upasana of 14-lokas, the marks and robes of upasana of the three gunas sattva-rajas and tamas, the marks of upasana of pradhana (mulaprakrti) of the Sankhya (mata),
Marks of Pilu (paka) upasana as determined in Tarka mata (Vaiseshikas according to whose siddhanta the heat removes the black color at the atomic level and creates red atoms which then combine to form the red pot),
The marks indicating the subject of karma according to the Siddhanta of Jaimini, the marks indicating the worship of Chandra on days such as purnima, the marks indicating the worship of the five grahas beginning with angaraka, the marks indicating the worship of time which is the tenet of Kshapanaka mata, the marks of wearing pavitram and worshipping the pitrs, the marks indicating the worship of Adishesha’s form studded with gold, the marks indicating the worship of Vinata’s son (Garuda), the marks bearing the form of natha and other siddhas, marks indicating upasana of Vishvavasu (a gandharva) by means of singing ,
marks such as wearing of bhasma from funeral pyres, and bearing the trident and worshipping the Lord of the bhuta(ganas), the marks of wearing excessive Kajal in the eyes..
Thus, accepting these marks, they became people who did as they wished.